Gatver, maar het is wel lente
donderdag, 02 april 2009 16:54 | 
Als de temperatuur ook maar net over de 12 graden struikelt,
als het zonnetje het maar net even langer dan 10 minuten volhoudt, als de hemel
blauw is en de wolken niet teveel samentrekken, dan heb ik iedere dag op mijn
werk een moment van afschuw. En deze week is het weer fantastisch. Ik kon dus
weten dat me op een dag het Grote Ongerief kon overkomen.
Na een paar dagen thuis, was ik op donderdag weer fijn aan de slag op mijn
werk. 's Ochtends had ik een onbestemd gevoel. Ik wist dat er iets ging
gebeuren wat me niet zou bevallen. Nou ja, "weten"..? Ik voelde iets.
U weet wel wat ik bedoel. En anders
voelt u iets. Iets aan uw water wellicht. Afijn: Ik reed zonder file naar
Amsterdam. Heerlijk ontspannen met een bekertje koffie.
Uit de speakers klinkt De Dijk. De verzamel CD (bij Van Leest op het stadhuisplein voor een paar euro gekocht) en dat is altijd aanleiding om even te bevestigen waarom luidspeakers zo heten. Met de knop op 10 zing ik mee met hits als "Ik Kan Het Niet Alleen"en "Ik Heb Geen Cent Te Makken". Voor de deur stap ik met de laatste tonen van "Dansen op de Vulkaan" uit. De dag verloopt goed, maar dat gevoel...
Op het werk verloopt de dag even chaotisch altijd. De koffie heeft de strijd al vroeg gewonnen van de zwaartekracht op mijn wallen en oogleden. Wat telefoontjes en gepruts op de computer. Lekker dagje, dus daar geen punt van ergernis. Maar dan is het 15.07 en in de verte hoor ik één toon, één klank van een stukje muziek hard en penetrant boven de ruis van het verkeer uitkomen. Ik weet in een tiende van een seconde wat ik de hele dag al voelde aankomen en nu komt het er letterlijk aan.
Ik loop naar het raam en zie met een rotgang dat verschrikkelijke pedofiele ijscokarretje met die afschuwelijk harde en vervormd pingelende Zeven Dwergenmuziek de hoek om scheuren. Ik heb wat tegen dat karretje, vraag me niet waarom. Toon Herman had het vroeger met Sinterklaas ("ik vind 't een onsympathieke individu"), dat gevoel. In gedachte heb ik dat karretje al duizend keer in een baan rond de aarde gebracht. Aan de andere kant: ik had dat kreng al maanden niet gehoord en dat betekent dat vandaag de lente officieel is begonnen.
Uit de speakers klinkt De Dijk. De verzamel CD (bij Van Leest op het stadhuisplein voor een paar euro gekocht) en dat is altijd aanleiding om even te bevestigen waarom luidspeakers zo heten. Met de knop op 10 zing ik mee met hits als "Ik Kan Het Niet Alleen"en "Ik Heb Geen Cent Te Makken". Voor de deur stap ik met de laatste tonen van "Dansen op de Vulkaan" uit. De dag verloopt goed, maar dat gevoel...
Op het werk verloopt de dag even chaotisch altijd. De koffie heeft de strijd al vroeg gewonnen van de zwaartekracht op mijn wallen en oogleden. Wat telefoontjes en gepruts op de computer. Lekker dagje, dus daar geen punt van ergernis. Maar dan is het 15.07 en in de verte hoor ik één toon, één klank van een stukje muziek hard en penetrant boven de ruis van het verkeer uitkomen. Ik weet in een tiende van een seconde wat ik de hele dag al voelde aankomen en nu komt het er letterlijk aan.
Ik loop naar het raam en zie met een rotgang dat verschrikkelijke pedofiele ijscokarretje met die afschuwelijk harde en vervormd pingelende Zeven Dwergenmuziek de hoek om scheuren. Ik heb wat tegen dat karretje, vraag me niet waarom. Toon Herman had het vroeger met Sinterklaas ("ik vind 't een onsympathieke individu"), dat gevoel. In gedachte heb ik dat karretje al duizend keer in een baan rond de aarde gebracht. Aan de andere kant: ik had dat kreng al maanden niet gehoord en dat betekent dat vandaag de lente officieel is begonnen.