Ik denk ongeveer zo... het nieuwe logo van Almere onder verantwoordelijkheid van Almere Citymarketing...

 Lees hier een artikel van Frits Huis over dit onderwerp op de website van Leefbaar Almere.

 

 

 

 

Mijn vrouw ligt vandaag met een collega op de vloer van ons nieuwe huis. Om een tegelvloertje te leggen, wel te verstaan. Wij hebben een omgekeerd rollenpatroon: mijn vrouw is van de techniek en ik ben van boodschappen en koken. Bij deze verbouwing is mijn vrouw de opzichter van de bouw en ik doe de afdelingen aan –en afvoer. Tevens ben ik van de catering.

Een huis verbouwen staat gelijk aan zondag je eten halen bij de snackbar. Dus toen we zondag einde middag enigszins moe, maar tevreden de deur van ons nieuwe huis achter ons dicht trokken reed ik via het centrum van Almere Buiten naar huis. Bij de snackbar van keuze aangekomen was de deur op slot en dat terwijl er toch mensen binnen waren. Ik tikte op het raam en de deur werd open gemaakt.

 

Het afgelopen weekend waren mijn vrouw en ik in een outlet ergens bij Utrecht. Even voor weinig een design radiator gehaald en een afzuigkap. Ik loop als een kip zonder kop door de hal en mijn vrouw struint -in haar rol van opzichter van de verbouwing van ons nieuwe huis- tussen de aanbiedingen. "Ga jij maar vast een karretje halen", vraagt ze me zo liefdevol mogelijk. Ik begrijp het al: ik loop in de weg...

Het is met Almere net als met Duitsland (of liever nog: Duitsers). Ik was bij Stadsomroep Almere om iets te vertellen over iets waar ik mee bezig ben. Of zoals ik dat altijd zeg: ik ga een dappere poging doen iets kort te vertellen. Altijd lastig want ik heb nog teveel woorden nodig en dit onderwerp (mandeligheid) zit al zo lastig in elkaar... Afijn: keurig te vroeg aanwezig en een beetje geklets met het diensdoende redactielid. Ik ken de sfeer van de lokale omroep nog goed uit het verleden, toen ik daar actief was.  Medewerkers druppelen binnen, de koffiemachine - in dit geval een hele mooie met allerlei soorten koffie - doet 't niet en de koelkast is leeg.

“Doet u mij maar een koffie met appelgebak, lekker” Ik schiet in de lach. Het is half twaalf. Ik zit met mijn maatje Mostapha op het terras van Chipriani op het Belfort in het Stadshart. We kletsen wat over politiek en intergratie. Bij ons aan tafel zat al een jongeman en een bekende van hem schuift aan en wil dus koffie met appelgebak. Vreemd? Wel een beetje, want het is half twaalf… ’s avonds.

Soms lees je bijna over een artikel heen. Dat had ik toen ik in de Almere Vandaag een mededeling van het college opgetekend zag in het artikel “Geen stadsconferentie in Almere ”. Leest u het hier even en dan gaan we hier verder...

U bent er weer. De burgemeester heeft in haar nieuwjaarsspeech aangekondigd dat we (gemeentebestuur) in gesprek gaan met de inwoners van onze stad over de Schaalsprong. Maar omdat er al gesprekken zijn geweest over de A6 (uitstekende bijeenkomst overigens waar bewoners Adri Duivesteijn duidelijk maakten dat er geen op- of afrit door een wijk in Haven mag lopen) en omdat de NS ook nog wel een bijeenkomst zal gaan houden, misschien, blijkt nu… nogmaals: “blijkt nu” dat een stadsconferentie overbodig is.

De komende jaren komen er per jaar ongeveer 1000 huizen die gebouwd worden in Particulier Opdrachtgeverschap (PO). Je kan een kavel kopen in de kavelwinkel in het stadhuis en dan kan je aan de slag op jouw stukje land. Je kan dat doen in een rijtje, aan een gracht vrijstaand of twee onder één kap. En in Almere kan het echt in iedere prijsklasse. Oh, ik vergeet bijna dat je ook je eigen winkel kan bouwen. Mijn troetelkindje, waarover binnen een paar weken meer... Het is de bedoeling dat de gemeente zich zo weinig mogelijk bemoeit met wat je op jouw kavel neerzet. Er is wel een aantal restricties, per gebied verschillend, maar voor het overige mag je je gang gaan. Kleur, materiaal, stijl, je doet maar. Dat wordt natuurlijk een enorme bende! En dat vind ik nou leuk.

 

Wat mag je van politici verwachten, dacht ik na een walgelijk politiek correcte vertoning vorige week  donderdag in het stadhuis, tijdens de Politieke Markt waar het thema radicaliserende jongeren werd besproken. Ik wil niets af doen aan de intenties van Mardjan Seighali, raadslid voor de PvdA. Met haar achtergrond kan ik niets anders bedenken dan dat ze dit onderwerp heeft geagendeerd met alleen goede bedoelingen.

In een eerder artikel schreef ik over mijn postuur en mijn intentie daar wat aan te verbeteren. Er moest gesport worden en gezonder gegeten natuurlijk. En ik beloofde vandaag met een tussenstand te komen. Belofte maakt schuld. Er is eigenlijk niets veranderd sinds 4 juli. Het (over)gewicht nog even erg, omvang nagenoeg hetzelfde gebleven...

En weer is de tunnel langs het Naardermeer naar de A9 in het nieuws. Een bouwbedrijf kondigt in een krant aan dat ze wel een tunnel kan bouwen en daar gaat het circus weer. Deze keer het CDA. De Tweede-Kamerfractie van deze partij wenst een onderzoek naar de haalbaarheid.

Een maandje of twee geleden kocht ik op De Kemphaan een echte Marokkaanse Tajine. Ik wist niet wat ik precies kocht, maar ik vond ‘m mooi. Leuk voor een kleine salade eronder of zo, dacht ik. En ik heb een soort aardewerktik. Ik liep er nog wat rond met mijn saladeschaal in het mandje toen Zoef mij aansprak over de te plegen aankoop. Zoef heet natuurlijk geen Zoef, maar ik ken zijn echte naam niet. Het  is een hele aardige medewerker uit een land hier (ver?) vandaan, die zijn klanten gedreven helpt.

Als je iets doet in de politiek, dan ben je iemand, toch? En dan moet jouw boodschap gehoord worden! Nou hobbel ik een jaartje of drie mee en heb het geschopt tot fractieassistent van Leefbaar Almere. Maar de realiteit dwingt mij te zeggen dat mijn bijdrage op wereldschaal nihil is en ook op landelijk niveau onopgemerkt zal blijven. Op lokaal niveau moet ik stevig tekeer voor een bescheiden resultaat. En thuis heb ik niets te vertellen. Afgerond ben ik dus niemand in het bijzonder en toch heb ik een eigen website. Maar wie kijkt daar nou naar...?

Vorige week waren “we” weer even een dagje in het nieuws. In de komende 3 jaar krijgen de  ambtenaren van onze stad een cursus begrijpelijk brievenschrijven. In dezelfde week was ook Esperanto in het nieuws. Er was ergens een Universala Kongreso. Esperanto is geen taal die in een land of streek gesproken wordt, het is een bedachte taal. Het betekent “Hij die hoopt”. Als iedereen het zou spreken zouden er minder conflicten zijn, is de gedachte. Een mooi streven. Ik spreek het zelf niet, maar het is goed te volgen.

Vorige week bleek dat in de plantenbak aan de straatkant van ons huis het leven voorbij was. De planten (geen idee welk type) stonden dor en uitgeblust te wezen. Op een bepaalde manier vind ik het niet eens lelijk. Een mooi stukje vergane glorie. Een dappere maar verloren strijd van plant in de natuur. Maar volgens mijn moeder zou voor mijn vrouw leuk zijn dat zij bij terugkomt uit Amerika tegen een gevulde bak met levend materiaal zou aankijken. En dus liep ik vanmorgen met mijn betreurenswaardige Groene IQ tussen het perkbloemetjesgeweld van Ranzijn in Almere-Buiten.

 

Het huis stond de laatste dagen volledig op zijn kop na een eerste inpakronde. Aanvankelijk was het tempo hoog. Boeken in een doos, servies waar je niks mee doet, uitgestalde prularia: het was snel ingepakt. Maar daarna komen de keuzes: ga ik dit nog gebruiken de komende 3 maanden en wat moet bij elkaar ingepakt worden. "Verhuizen, ik doe het hierna nooit meer", zeg ik de hele week al tegen mezelf. En dan komen mijn ouders ook nog eten!

Zo langzamerhand komt onze verhuizing in zicht. In oktober verhuizen wij van ons huis in een keurige, ietwat saaie wijk naar een behoorlijk levendige. Ik had het idee opgevat om alvast wat dingen die er niet dagelijks toe doen in te pakken. Vorige week van een collega  12 grote verhuisdozen geleend, maar dat lijkt nog niet eens de start van het begin. Ze zitten al vol en je ziet er niets van in huis. En tijdens een tour d’inspiration (kijken, niet kopen) liep ik met die gedachte door de grote Praxis in Almere Stad.

 

Mijn vrouw is met haar ouders op vakantie naar Amerika en ik had dus nog een cadeautje voor mezelf tegoed, vond ik. De telefoons, ooit een fan-tas-ti-sche aanbieding vallen steeds vaker uit dus die moesten nu maar eens vervangen worden. Ik begreep die telefoons ook niet, dat had waarschijnlijk iets met de Koreaanse modus te maken, maar kom daar maar eens uit. Een nieuwe set telefoons, nuttig en niet te duur, dat leek me een aardig cadeau.

In een eerder artikeltje had ik het er over dat ik zo schrok van mijn beeld op televisie. Nou vind ik dik zijn helemaal geen punt, maar ik had er een ongezond overkomen bij en dat moet niet. Bovendien wil ons kabinet dat we gezond doen en dan kan ik niet achterblijven. Twee problemen: ik eet graag en kook lekker en ik ben blessuregevoelig. Dat laatste is geen smoes, maar het eerste is geen goede reden.

Ik weet niet of het u wel eens is opgevallen, maar als de belastingdienst u iets pijnlijks te melden heeft ploft de blauwe enveloppe vaak  op zaterdag op de mat. U kunt de boodschap dan even tot u nemen, even het verpeste weekend uitrazen om vervolgens op maandag enigszins bedaard uw telefoontje te plegen richting de diensdoende belastingambtenaar. Als het om politiek gevoelige onderwerpen gaat handelt ons college van burgemeester en wethouders precies zo.