Volgende puntje bereikt. Ik ben uit bed. Zit in een rolstoel. Stompie ligt op een plankje.

De operatie is goed verlopen, de na-pijn is pittig maar door stevige pijnstillers nu wel te doen. Fysio is ook begonnen. Werkt ook pijnverminderend. Val af en toe in slaap.

Wat enorm fijn om alle wensen en aanmoedigingen te lezen, hier op Facebook en via mail en sms. Redelijk massaal. Dat doet niet alleen mij goed, maar ook Cecil en mijn familie. Dank jullie wel.

Goed, vandaag is het dan zover. Bijna een week nadat ik hoorde dat mijn onderbeen niet meer te redden is. Die week kwam goed uit want alle ontstekingen zijn nu weg, wat de kans op een goed herstel bevordert. Bovendien ben ik aangesterkt, topfit eigenlijk, na het bedwingen van de koortsen longontsteking die ik bijna 3 weken geleden mee nam toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen.

De afgelopen jaren heb ik problemen gehad met mijn rechter voet. Een poosje terug was een weer een probleempje en dat is ernstig uit de hand gelopen. Ik sla de medische en vleeslijke details even over en hou het er even bij de mededeling dat morgen mijn rechter onderbeen wordt geamputeerd.

Het is iets wat er aan zat te komen en waar Cecil en ik altijd rekening mee hebben gehouden. Voor mij is het eerder een fijne start van de rest van mijn leven dan dat ik lijd onder het idee dat er een stuk van mijn been af gaat. Leven met een ziek been en alle onzekerheden over het verloop in  de komende jaren is niet prettig.

Ik sta liever in het leven als een vitale enigszins gehandicapte. En de kans dat ik mij leven kan oppakken op redelijke termijn is groot. De ingrepen die de afgelopen weken in het ziekenhuis hebben plaatsgevonden hebben mij al enorm veel energie gegeven. Dat geeft de burger moed voor de periode die komen gaat.

Hoe lang het een en ander gaat duren hangt vooral af van de genezing van de wond van de amputatie. Als die genezen is moet het vocht eruit en daarna volgt revalidatie en wennen aan de prothese. Maar na genezing en vochtafdrijving ben ik op krukken wel al mobiel.

Ik voel mij sterk en ben klaar voor deze nieuwe fase in mijn leven. Cecil is dat ook. Verder wordt ik gesterkt door de aandacht en liefde van veel mensen om mij heen en de hulp die Cecil krijgt bij het verzorgen van onze 10 puppy's. Of ik vrijdag nog zo gezellig ben al nu is even afwachten. Ik ga er van uit dat het mentaal trek en fysiek sterk genoeg ben om zo spoedig mogelijk mijn leven, samen met Cecil en jullie weer op te pakken.

Afgelopen zaterdag waren we in een tuincentrum. Er moest een frambozenstruik komen. Een huis of drie geleden hadden wij een kersenboom in de tuin. We hadden ‘m als een klein stengeltje geplant, ergens achterin de tuin, eigenlijk alleen omdat er nergens meer plaats was. En omdat we ‘m niet wilden weggooien. Daar stond ‘ie dan: een beetje verscholen achter de parasolvormige treuriep, waaronder een romantische tweezitter stond.

Ja, van hetzelfde...

De verkiezingen komen er aan. De griffie is al een poosje bezig die voor te bereiden. Zo komt er een site met alle partijen en kandidaten, kunt u stellingen invullen bij 2 kieswijzers en meer van die dingen. Ook zijn er campagnes geweest om je als kandidaatsraadslid te melden en partijen konden een cursus doen om de juiste kandidaten op de lijst zetten. Het een en ander geschiedt in het kader van de opkomstbevordering: meer Almeerders dan de vorige keer moeten stemmen.

Ik heb wat te zeuren. Een lullig wondje op mijn teen houdt me al vele weken van de straat. Vrij letterlijk, want ik ben niet mobiel. Het wondje groeit langzaam dicht en tot ie dicht is mag er geen druk op komen. In de praktijk  betekent dit zoveel mogelijk met het been horizontaal en beperkt lopen met krukken  op een soort halve klomp en niet mogen autorijden.  Vooral dat laatste vind ik vervelend want als ik ergens heen wil ben ik afhankelijk van anderen. En dat ben ik niet gewend, ik wil er ook niet aan wennen.

Ik lag even ogen dicht op de bank. Het bewustzijn was bijna weg toen ik merkte dat het ineens erg koud was in huis. IJskoud puntje van mijn neus, koude handen. Stoer als ik ben dacht ik even dat ik deze temp wel trok. En ik had geen zin om een dekentje over me heen te trekken, en al helemaal niet om even daarvoor een dekentje te halen. Maar toen mijn benen koud werden kon ik die luie stoerheid niet meer volhouden. Ik vroeg me af waar die kou ineens vandaan kwam. Dat bleek uit de serre te komen.

Normaal gesproken kan ik me uitstekend vervelen. Als ik een drukke week heb gehad kan ik gerust een uurtje of wat voor het raam staan en naar buiten staren. In de zomer zit ik soms uren op een  plek in de stad niets meer te doen dan een beetje mensen kijken. Heel soms maak ik tussendoor een  foto. Eigenlijk ben ik aan het vissen zonder hengel. En water is ook niet nodig. Het is niet zo dat ik helemaal niets doe. Mijn hoofd werkt door.

“Wat heb jij nou weer?”, was een veel gestelde vraag toen ik na een week of wat weer eens langskwam op de politieke markt. Op krukken, want lopen en autorijden zijn me uitdrukkelijk ontraden. Ik was met blote voeten in de rail van de schuifdeur gestapt. De rail speelde voor flessenopener, mijn grote teen speelde voor flesje. Auw!

Lieve en beste lezer,

Ik ben even offline. Ik lig in het ziekenhuis, niets vreselijk ernstigs, maar toch. Tot snel.

Op een woeste  donderdagavond ben ik in een feesttent in het Homeruskwartier in Almere Poort. Ik ben op een bijeenkomst van Goede Buren Gezocht. Klik hier voor de organisatorische details. De regen komt met bakken uit de hemel, het stormt, de tent klappert als een waanzinnige. En ik sta binnen met mijn armen te zwaaien en ik zing mee met de andere aanwezigen. Tja, daar had ik geen rekening mee gehouden toen ik iets in de politiek ging doen.

“Schat, ik heb echt een ge-wel-dig idee!”, zegt de Medewerker Stadshart tegen de geliefde die net een tweede kopje koffie inschenkt voor bij het ontbijt. “Ik had je toch verteld van dat pleintje in Almere waar alle gebouwen nu leegstaan…”. De lichaamstaal van de geliefde straalt een ongeïnteresseerd geen idee uit.  “Jawel”, probeert de medewerker Stadshart , “dat pleintje waar echt niemand wil komen. Met die waterpartij in het midden waar die kindjes in de winter op schaatsen…” De geliefde plopt de croissants uit de ronde verpakking, want het is zondag. Huismerk, want het is crisis.

“Ik mis alleen nog een waslijn”, zei ik onlangs tegen mijn vrouw toen we in de tuin keken of de komkommers al voldoende aan te maat waren voor consumptie. ”Ik denk dat we nog even moeten wachten”, peinsde mijn vrouw in de richting van de groente. “Waarop?”, dacht ik met de waslijn als onderwerp nog in mijn hoofd. Een waslijn is niet zomaar wat. Tenminste niet voor mij. Ik wil niet zomaar een lijntje door de tuin.

“Tja, dat vind ik echt helemaal niks”, zeg ik tegen de jongedame achter de kassa van de Appie Heijn, op de simpele vraag of ik spaarzegels voor de nieuwe actie wil hebben. Dat is me teveel gedoe. Een papieren portemoniksje bewaren en daar moet ik iets opplakken en als die vol heb krijg ik korting op producten, die ik niet wil hebben.. of ik krijg een euro of, nou geen idee… te ingewikkeld.  Doe mij maar een Wuppie, of een Smurf.

Afgelopen week werd Almere verrast door een groep creatievelingen die bezit nam van het strand in Almere Poort. Architecten, schrijvers en beeldend kunstenaars staken het IJmeer over om hier een tijdelijk kleurrijk dorp (Sausalito) te bouwen van allerlei materiaal. Zo was er een drijvende tuin met een caravan en een huis gebouwd van tassen. De bedoeling was dat ercontact werd gemaakt met de inwoners en anderen om te praten over Kunst en cultuur en over  Almere. Alle ingrediënten waren aanwezig om iets te laten ontstaan wat in deze stad node gemist wordt. Wat er niet was: een vergunning voor dit “evenement”.